به گزارش تحریریه، بررسی شواهد میدانی منتشر شده توسط رسانه های روسی نشان می دهد که طالبان حاکم بر افغانستان با تهاتر کشمش و سبزیجات با انرژی روسی از طریق آسیای مرکزی به جنگ انحصار اقتصادی ایران می رود که عملا به تنها تامین کننده سوخت این کشور بحران زده تبدیل شده است.

وابسته بودن محض اقتصاد افغانستان به سوخت و سایر کالاهای ایرانی به خصوص مواد غذایی ارزان ایرانی باعث می شود تا آسیب پذیری این کشور بالا رود. اگرچه افغانستان به دلیل درونگان بودن و بی ارتباط بودن با دریا نمی تواند راهکاری مطمئن و پایدار بیابد و در هر شرایطی با این بحران ژئوپلیتیک دست به گریبان باقی خواهد ماند.

مشکل افغانستان این است که در بین همسایگان این کشور، شاهد یکپارچگی منافع عمیقی هستیم که از چین تا ایران را در بر گرفته است و می توان گفت که کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای با دولت طالبان احساس همدلی نمی کنند و تنها استثنا در این میان کشور پاکستان است که این کشور نیز به مشکلات عمیق داخلی گرفتار شده و قادر به کمک اقتصادی به طالبان برای فرار از تنگنای ژئوپلیتیک نیست و حتی از تامین 5 میلیارد دلار هزینه ارتش نیاز عاجز شده است.

صادرات سبزیجات و مواد غذایی راهکاری عاقلانه برای کسب عایدات اقتصادی است، اما اگر حکام افغانستان گمان می کنند که با این سیاست می توانند از ایران بی نیاز شده و راهبرد تقابل و بحران زایی در مرزهای غربی این کشور را در پیش بگیرند دچار اشتباه در سیاستگذاری شده اند.

برخی گمانه ها نشان می دهد که طالبان برای حفظ ورود سالانه یک میلیارد دلار کمک های خارجی از طرف سازمان ملل متحد و کشورهای غربی به سیاست تقابل با ایران روی آورده است که با منطق هزینه-فایده نمی خواند و به منافع ملی افغانستان کمک نمی کند.

توان تحمیل هزینه بر طالبان از طرف همسایه قدرتمند غربی یعنی جمهوری اسلامی ایران به مراتب بیشتر از عایدات مالی و کمک های غربی است و می تواند به دخالت ایران در ساختار سیاسی افغانستان انجامیده و به عمر گروهک طالبان پایان دهد.

پایان/